Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Andrzej Szydło
Protokolant:	Renata Chłanda-Adamska

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: S. Z.

przeciwko: (...) S.A. w Ł.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w Ł. na rzecz powoda S. Z. kwotę 6 938,32 zł (sześć tysięcy dziewięćset trzydzieści osiem złotych trzydzieści dwa grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 29 marca 2014 r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.564,00 zł (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt V GC 919/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 czerwca 2015 roku

Pozwem z dnia 14 kwietnia 2014 roku powód S. Z. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w Ł. kwoty 6938,32 złote wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 marca 2014 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania. Strona powodowa w uzasadnieniu pozwu wskazała, że dochodzi od strony pozwanej zapłaty części należności za najem pojazdu zastępczego marki F. (...), który wynajął poszkodowanemu w kolizji drogowej M. K. na czas naprawy uszkodzonego samochodu H.. Powód wystawił fakturę VAT na kwotę 10405,80 złotych, obejmująca należność z tytułu kosztów najmu pojazdu za okres 38 dni po stawce 220 złotych, w łącznej kwocie 8360 złotych netto. Pojazd sprawcy kolizji był ubezpieczony u pozwanego w zakresie OC. Powód wskazał, że poszkodowany scedował na niego wierzytelność z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pismem z dnia 24 lutego 2014 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8360 złotych oraz 40 % kwoty należnego podatku VAT. Pozwany uznał swą odpowiedzialność, co do zasady i wypłacił odszkodowanie w kwocie 2300 złotych, obejmującej refundację kosztów podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego oraz koszty najmu za okres 10 dni po stawce 220 złotych netto.

Dnia 23 kwietnia 2015 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Rzeszowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Strona pozwana w dniu 9 czerwca 2014 roku złożyła skutecznie sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Strona pozwana nie kwestionowała faktu uszkodzenia pojazdu oraz tego, że w dacie zdarzenia obejmowała pojazd sprawcy szkody ochroną obowiązkowego ubezpieczenia OC. Strona pozwana zarzuciła natomiast, że pojazd zastępczy powinien być wynajęty na okres technologicznego czasu naprawy. W okolicznościach sprawy najem pojazdu zastępczego na 38 dni nie był konieczny, ani niezbędny. Odnosząc się do żądania refundacji kosztów podatku VAT, pozwany podniósł, że poszkodowany jako przedsiębiorca miał możliwość pełnego odliczenia podatku VAT, zatem odszkodowanie prawidłowo zostało wypłacone w kwocie netto.

Odnosząc się do zarzutów strony pozwanej, strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 18 września 2014 roku wskazała, że wbrew twierdzeniom pozwanego, okoliczności sprawy uzasadniają 38 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego. Powód podniósł jednocześnie, iż zgodnie z obowiązującymi w 2013 roku przepisami jako podatnik VAT mógł odliczyć jedynie 60 % kwoty podatku VAT, przywołał w tym zakresie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (DZ.U. nr 247, poz. 1652 ze zm.).

Strona pozwana nie ustosunkowała się do powyższych twierdzeń. Na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 roku pełnomocnik pozwanego oświadczył jedynie, że podtrzymuje żądania zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktycznych:

W dniu 8 listopada 2013 roku na skutek kolizji drogowej uszkodzeniu uległ pojazd użytkowany przez M. K.. Pojazd sprawcy kolizji był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Powód w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w dniu 12 listopada 2013 roku zawarła z poszkodowanym umowę najmu pojazdu zastępczego – F. (...), na okres trwania naprawy samochodu, to jest od dnia 12 listopada 2013 roku do dnia 19 grudnia 2013 roku. Strony powyższej umowy, ustaliły stawką dobową za najem pojazdu zastępczego na kwotę 220 zł netto za dobę. Jednocześnie poszkodowana dokonała przelewu prawa do zwrotu kosztów najmu auta zastępczego na rzecz strony powodowej.

Poszkodowany oddał pojazd do naprawy w dniu 12 listopada 2013 roku, 13 listopada 2013 roku odbyły się oględziny pojazdu, 16 listopada 2013 roku warsztat sporządził kosztorys i przesłał go do akceptacji, w dniu 18 listopada 2013 roku zamówiono części, naprawa rozpoczęła się w dniu 6 grudnia 2013 roku, dnia 7 grudnia 2013 roku dostarczono części, w dniu 9 grudnia 2013 roku ubezpieczyciel przesłał akceptację kosztorysu, w dniu 19 grudnia 2013 roku zakończono naprawę i wydano pojazd poszkodowanemu.

Dnia 19 grudnia 2013 roku strona powodowa wystawiła fakturę VAT o numerze (...) na łączną kwotę 10405,80 złotych brutto, w tym: 50 złotych netto za podstawienie pojazdu zastępczego, 50 złotych netto za odbiór pojazdu zastępczego i 8360 złotych netto za najem pojazdu przez okres 38 dni po stawce dobowej 220 złotych.

Pozwany uznał swą odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w kwocie 2300 złotych, obejmująca refundacje kosztów podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego oraz koszty najmu za okres 10 dni po stawce 220 złotych netto. W pozostałym zakresie uznał żądanie za bezzasadne.

Poszkodowany prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT, w 2013 roku był uprawniony do odliczenia 60 % podatku VAT naliczonego od kwoty czynszu najmu auta osobowego, nie więcej niż 6000 złotych.

Przy uwzględnieniu faktu zlecenia naprawy wyspecjalizowanemu serwisowi naprawczemu, skomplikowanego technologicznie charakteru naprawy, okresu oczekiwania na zatwierdzenie kosztorysu naprawy przez ubezpieczyciela, czasu oczekiwania na części zamienne, uzasadniony okolicznościami sprawy jest 38 dniowy okres pozostawania uszkodzonego pojazdu w warsztacie, tym samym 38 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie treści oświadczeń stron w zakresie okoliczności pomiędzy nimi bezspornych (w tym uznanych za takie wobec ich nie kwestionowania przez pozwanego) oraz opinii biegłego P. W. (k.104-107 akt). Przedmiotowa opinia jest zdaniem Sądu miarodajna dla poczynienia w sprawie ustaleń odnośnie okoliczności faktycznych, bowiem jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, wiedzy powszechnej oraz logicznego myślenia. Biegły w sposób przekonujący odniósł się do tezy dowodowej, wnioski zawarte w opinii są logiczne i spójne. Nadto opinia nie była kwestionowana przez strony postępowania, w szczególności pozwany reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, nie zgłosił zarzutów na piśmie, ani też na rozprawie odnośnie jej treści. Pozwany nie domagał się także weryfikacji opinii poprzez dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii.

Dokonując ustaleń w zakresie stanu faktycznego Sąd uwzględnił także następujące dowody:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody nr (...) (k.71),

- oświadczenie poszkodowanego z dnia 19 grudnia 2013 roku (k.21).

Powyższe dowody w ocenie Sądu są wiarygodne nie budzą wątpliwości, co do prawdziwości i nie były kwestionowane, co do treści przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności sporne w niniejszej sprawie to: zasadność okresu najmu pojazdu zastępczego przez okres dłuższy niż 10 dni oraz zakres uprawnienia poszkodowanego do odliczenia podatku VAT.

Odpowiedzialność strony pozwanej za skutki kolizji w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd poszkodowanego znajduje oparcie w treści art. 822 § 1 kc, z którego wynika, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa.

Zakres świadczeń ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego reguluje art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2013.392 t.j.). W myśl tego przepisu odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Powołany wyżej przepis odsyła do ogólnych zasad prawa cywilnego, a zakres obowiązku odszkodowawczego został określony w art. 361 § 1 kc. Stosownie do § 1 tego przepisu zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 art. 361 kc w granicach określonych przez § 1 tego przepisu, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W przypadku zaistnienia szkody ubezpieczyciel odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC za sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym przypadku z kolizją drogową.

Poszkodowany został pozbawiona możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, co skutkowało powstaniem uprawnienia do wynajęcia pojazdu zastępczego. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia, a w konsekwencji wydatek poniesiony w związku z wynajęciem pojazdu zastępczego stanowi szkodę majątkową, bez względu na rodzaj działalności lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenia, iż powództwo jest uzasadnione w całości, w szczególności dowód z przeprowadzonej na wniosek pozwanego i nie kwestionowanej przez niego opinii biegłego uzasadnia przyjęcie, iż w okolicznościach niniejszej sprawy 38 dniowy okres najmu pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku z zdarzeniem ubezpieczeniowym. Należy podkreślić, iż to pozwany odpowiada za ewentualne wydłużenie okresu naprawy spowodowane brakiem akceptacji kosztorysu, kosztorys przesłano do akceptacji w dniu 16 listopada 2013 roku, pozwany zwlekał z decyzją odnośnie jego aprobaty do dnia 9 grudnia 2013 roku.

Odnosząc się do twierdzeń pozwanego odnośnie bezzasadności powiększenia odszkodowania o 40 % podatku VAT, wskazać należy iż odszkodowanie nie obejmuje podatku VAT mieszczącego się w cenie, jedynie w zakresie w jakim poszkodowany może obniżyć należny od niego podatek. Pogląd powyższy jest ugruntowany w judykaturze i doktrynie, Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni go podziela. Ponieważ poszkodowany w przypadku najmu pojazdu osobowego był uprawniony do obniżenia podatku jedynie o 60 %, stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (DZ.U. nr 247, poz. 1652 ze zm.), czego ostatecznie pozwany nie kwestionował, zasadne jest powiększenie kwoty odszkodowania o 40 % wartości podatku VAT.

Uwzględniając uzasadniony w okolicznościach niniejszej sprawy czas najmu pojazdu zastępczego - 38 dni oraz przyjmując bezsporną pomiędzy stronami stawkę czynszu najmu w wysokości 220,00 zł netto i możliwość (w świetle obowiązujących przepisów podatkowych) obniżenia podatku VAT przez poszkodowanego jedynie o 60 % jego wartości, Sąd uznał, iż należne odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego wynosi 9138,32 złote. Ponieważ pozwany zaspokoił roszczeni powoda w części wypłacając z powyższego tytułu kwotę 2200 złotych, do zapłaty pozostała kwota 6938,32 złote.

Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda powyższą kwotę, na podstawie wyżej powołanych przepisów.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc. Na zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty złożyły się: opłata od pozwu – 347 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej w kwocie 1200 zł.

Zarządzenia:

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej.

2.  K.. 2 tygodnie.