Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rzeszowie

POSTANOWIENIE

Dnia 27 czerwca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Rzeszowie XI Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Asesor Sądowy Dominik Jędrek

Protokolant: Karolina Kipisz

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2024 roku w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z wniosku Naczelnika P. Urzędu Celno-Skarbowego w P.

z udziałem (...) sp. z o.o. w J. oraz S. w. D. (Republika Czeska)

o przepadek rzeczy na podstawie prawa celnego

postanawia

I.  oznaczyć wnioskodawcę jako Skarb Państwa – Naczelnika P. Urzędu Celno-Skarbowego w P.;

II.  oddalić wniosek.

Asesor Sądowy Dominik Jędrek

Sygn. akt XI Ns 1109/23

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Rzeszowie
z dnia 27 czerwca 2024 roku

Wnioskiem z dnia 05 czerwca 2023 roku (data stempla pocztowego) Naczelnik P. Urzędu Celno-Skarbowego w P. wniósł o orzeczenie przepadku na rzecz Skarbu Państwa towaru w postaci kamizelek kuloodpornych
w ilości 180,00 sztuk, objętego deklaracją czasowego składowania D. nr (...) z dnia 04 kwietnia 2022 roku, zajętego w dniu 28 października 2022 roku decyzją Naczelnika P. Urzędu Celno-Skarbowego
w P. (znak (...)- (...)-OC. (...).44.2022).

Podstawą faktyczną żądania miał być upływ terminu czasowego składowania towarów objętych deklaracją (...) nr (...), brak uregulowania sytuacji towaru mimo wezwania oraz jego zajęcie decyzją z dnia 28 października 2022 roku przez Naczelnika P. Urzędu Celno-Skarbowego w P..

Pismem z dnia 14 września 2023 roku (data stempla pocztowego), wnioskodawca oznaczył uczestnika postępowania, jako (...) sp. z o.o. w J. oraz wskazał, że nie został sporządzony protokół
z pouczenia o obowiązku wskazania w Polsce pełnomocnika do doręczeń oraz
o skutkach niedopełnienia tego obowiązku – ze względu na fakt, iż uczestnikiem miał być podmiot z siedzibą w Polsce.

Postanowieniem z dnia 09 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy w Rzeszowie wezwał do udziału w sprawie S. w. D. (Republika Czeska).

Zarządzeniem z dnia 13 lutego 2024 roku przewodniczący skierował odpis wniosku do doręczenia w trybie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2020/1784. Wniosek został skutecznie doręczony uczestnikowi w dniu 18 marca 2024 roku.

(...) sp. z o.o. w J. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w odpowiedzi na wniosek z dnia 22 marca 2024 roku (data nadania) wskazał, że nie jest właścicielem, nadawcą lub odbiorcą wskazanego towaru. Dodatkowo podniósł, iż nie jest uprawniony do rozporządzania zajętymi przez wnioskodawcę przedmiotami.

Pismem z dnia 11 kwietnia 2024 (data nadania) uczestnik S. w. D. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika przyznał, iż zamierzał zakupić 180 kamizelek kuloodpornych od t. kontrahenta (...) E. (...).S. w T.. Podniósł jednak, że ze względu na niedopełnienie warunków umowy transakcja nie doszła do skutku, zaś uczestnik nie zapłacił stosownej ceny. Z tego powodu uczestnik ma nie posiadać interesu prawnego w ładunku i w decydowaniu o jego przeznaczeniu.

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2024 roku, wnioskodawca podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o orzeczenie przepadku. Uczestnik (...) w J. pozostawił sprawę do uznania Sądu, zaś uczestnik S. w. D. przychylił się do wniosku organu celnego.

Fakty bezsporne:

Strony nie kwestionowały faktu zajęcia towaru oraz kierowania wezwań do (...) w J.. Pełnomocnik wnioskodawcy przyznał, że generowana systemowo deklaracja (...) nie zawiera wszystkich danych, które przedkładane są do organu celnego. Bezspornym była również konieczność zachowania procedury polegającej wpierw na zajęciu towaru, a następnie wystąpieniu do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku. Pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, że nie wszystkie towary podlegające składowaniu są rewidowane pod kątem zgodności
z dokumentami. Wnioskodawca przyznał również, ze na etapie postępowania celnego organ nie ustalił, że (...) sp. z o.o. w R., posiada upoważnienie do odbierania korespondencji udzielone przez S. S.
w D..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 kwietnia 2022 roku S. w. D. (Republika Czeska) złożyła za pośrednictwem (...) w J., deklarację czasowego składowania numer (...). Załącznik do deklaracji stanowiły pokwitowanie odbioru, lotniczy list przewozowy ( (...)) oraz faktura z dnia 30 marca 2022 roku. Po wprowadzeniu danych do systemu, została wygenerowana poglądowa wersja deklaracji (...), która nie zawierała pełnych danych.

Odbiorcą towaru była spółka (...).R.O. w D. (Republika Czeska). W pokwitowaniu wskazana została liczba 36 paczek o łącznej masie 1.380,00 kg. Kamizelki kuloodporne zostały zarejestrowane pod pozycją (...). Przedmioty zostały nadane z lotniska C. A. (T.). Nadawcą przesyłki był
3 (...).S. z siedzibą w I. (T.). Kwota należności
z tytułu dostawy oraz sprzedaży kamizelek kuloodpornych wyniosła 102.600,00 euro.

Pismem z dnia 11 października 2022 roku, wnioskodawca wezwał S. w. D. (Republika Czeska) za pośrednictwem (...) w R. do niezwłocznego uregulowania sytuacji złożonych kamizelek kuloodpornych. Podstawą wezwania był upływ czasu składowania towarów. Wezwanie zostało przesłane na adres portu lotniczego i odebrane przez pracownika lotniska w dniu 13 października 2022 roku.

Decyzją z dnia 28 października 2022 roku Naczelnik P. Urzędu Celno-Skarbowego w P. zajął towar w postaci 180 sztuk kamizelek kuloodpornych objętych deklaracją czasowego składowania nr (...). Rozstrzygnięcie zostało skierowane do S. w. D. (Republika Czeska) za pośrednictwem (...) w R.. Podstawą rozstrzygnięcia miał być upływ terminu czasowego składowania towarów (90 dni). W dniu 27 października 2022 roku zostało wystawione pokwitowanie przyjęcia towaru do depozytu numer (...). Pokwitowanie podpisał przedstawiciel portu lotniczego.

Dowód:

częściowo fakty bezsporne, spis akt (k.5), decyzja z dnia 28 października 2022 roku (k. 6-7), wezwanie z dnia 11 października 2022 roku (k. 8-9), generowany dokument (...) (k. 10), pokwitowanie odbioru (k. 11), (...) (k. 12), faktura (k. 13)

Ocena dowodów:

W przeważającej części okoliczności sprawy pozostawały pomiędzy stronami bezsporne. Sąd nie powziął również wątpliwości co do faktów przyznanych przez wnioskodawcę. Tym samym w oparciu o treść art. 229 k.p.c. fakty te nie wymagały przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Fakty dotyczące treści deklaracji oraz towarów objętych procedurą składu, Sąd ustalił na podstawie przedłożonych do akt sprawy dokumentów urzędowych, dokumentów prywatnych oraz innych środków dowodowych (wydruków). Sąd podziela przy tym pogląd, iż przedłożone przed powoda wydruki i kserokopie, są
w pełni dopuszczalnymi innymi środkami dowodowymi określonymi w art. 308 k.p.c. oraz 309 k.p.c. i mogą stanowić podstawę ustalenia stanu faktycznego, jako dokumenty stanowiące nośnik informacji w rozumieniu art. 77 [3] k.c. (tak m.in. Sąd Najwyższy w Wyroku z dnia 21 czerwca 2023 roku, II CSKP 1886/22 i Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 06 lipca 2022 roku, sygn. akt I ACa 79/22 wraz z przedstawioną tam argumentacją).

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie

W pierwszej kolejności należało wskazać, iż w wbrew dekretacji (wynikającej ze sposobu skonstruowania wniosku), wnioskodawcą w sprawie jest Skarb Państwa – Naczelnik P. Urzędu Celno-Skarbowego w P.. Ze względu na fakt, iż przepadek następuje na rzecz Skarbu Państwa – to właśnie ten podmiot, jako szczególnego rodzaju wierzyciel, jest uprawniony do występowania w postępowaniu. Mimo treści art. 610 [2] § 1 k.p.c., który mówi o wszczynaniu postępowania na wniosek „organu celnego”, Sąd uznał, że nie oznacza to, iż wniosek ten organ składa w imieniu własnym, lecz właśnie działając w imieniu Skarbu Państwa. Konstrukcja powyższego przepisu powoduje, że nie jest do końca zrozumiała intencja ustawodawcy jeśli chodzi
o zdolność sądową i procesową tychże podmiotów. Wymaga podkreślenia, że
w przeciwieństwie do przepisów dotyczących przepadku pojazdów (art. 610 [6] k.p.c.
i nast.), nie dochodzi do zachowania tożsamości funkcjonalnej pomiędzy wnioskodawcą i pewnego rodzaju „beneficjentem” przepadku (na czyją rzecz on następuje). O ile zatem starosta jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem
o orzeczenie przepadku na rzecz powiatu (art. 130a ust. 10 prawa o ruchu drogowym) - a więc jednostki posiadającej osobowość prawną i pozostającej w związku funkcjonalnym z osobą wnioskodawcy - to pomiędzy organem celnym, a podmiotem, na rzecz którego następuje przepadek w oparciu o art. 31 ust. 2 prawa celnego (Skarb Państwa), takiego powiązania organizacyjnego już nie ma. Przepadek nie następuje bowiem na rzecz podmiotu reprezentowanego przez wnioskodawcę. Warto bowiem nadmienić, że Urząd Celno-Skarbowy w P. nie posiada bowiem osobowości prawnej i stanowi wyłącznie jednostkę organizacyjną Krajowej Administracji Skarbowej (art. 36 ust. 1 pkt 5 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej). Żaden również przepis nie upoważnia organów celnych do występowania w postępowaniu sądowym w imieniu Skarbu Państwa. Tym samym treść art. 610 [2] § 1 k.p.c. pozostaje w ocenie Sądu niespójna z art. 510 § 1 k.p.c. i art. 64 § 1 [1] k.p.c. Powyższe prowadzi do sytuacji, w której Skarb Państwa nie występuje w postępowaniu dotyczącym ewentualnego przysporzenia po jego stronie (co zasadniczo przeczy istocie zapewnienia udziału w postępowaniu zainteresowanym - art. 510 § 2 k.p.c.).

Oczywiście działanie Skarbu Państwa wymaga w świetle art. 67 § 2 k.p.c. stosownego zastępstwa. Ze względu na treść art. 6 ust. 1 ustawy o zasadach zarządzania mieniem państwowym oraz art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej - uprawnionym do reprezentacji Skarbu Państwa w niniejszej sprawie będzie Naczelnik Urzędu Celno–Skarbowego w P., jako organ administracji publicznej. Zmiana ta nie wpływa w żaden sposób na podmiotowość wnioskodawcy. Niemniej jednak, bacząc na właściwe oznaczenie stron postępowania, Sąd dokonał prawidłowego oznaczenia wnioskodawcy w punkcie pierwszym postanowienia. Powyższy pogląd znalazł zastosowanie m.in. w sprawach zawisłych przed Sądem Okręgowym w Gliwicach (sygn. akt III Ca 342/15), czy Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie (I Ns 373/19).

Jedynie ubocznie Sąd wskazuje, że na wypadek odmiennej optyki na wyżej opisane zagadnienie, nie doszło do pozbawienia możliwości obrony swoich interesów przez wnioskodawcę. Od początku postępowania występuje stosownie umocowany przedstawiciel organu celnego. Tym samym uznanie, że wnioskodawcą jest jednak Naczelnik Urzędu C.-Skarbowego w P., nie wpływa na brak zachowania tożsamości stron postępowania.

Przechodząc do materialnych aspektów wniosku, należy zaznaczyć, że zgodnie
z art. 610 [2] § 1 k.p.c. postępowanie wszczyna się na wniosek wraz z załączonym protokołem z pouczenia o obowiązku wskazania w Polsce pełnomocnika do doręczeń oraz o skutkach niedopełnienia tego obowiązku, jeżeli został sporządzony. Pozytywne rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosku może nastąpić w przypadku, gdy zgodnie
z przepisami prawa celnego towar podlega przepadkowi. Powyższe przepisy w istotny sposób uwypuklają elementy podlegające weryfikacji na etapie postępowania sądowego. Należy do nich zachowanie wymogów związanych z przeprowadzeniem czynności niezbędnych do wystąpienia w wnioskiem o orzeczenie przepadku (dochowanie procedury celnej).

Wymaga zaznaczenia, że Sąd nie jest władny do podejmowania oceny, czy zachodziły przesłanki zajęcia towaru. Nie podlega to kontroli w trybie postępowania cywilnego. Kwestionowaniu zasadności służy odwołanie w trybie przewidzianym w art. 44 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 952/2013 (dalej „unijny kodeks celny / u.k.c.”). Ograniczona kognicja w rozpoznawaniu wniosku, nie może jednak powodować, iż rola Sądu sprowadza się do bezrefleksyjnego wykonawcy żądania uprawnionego. Dlatego dopuszczalnym (a wręcz koniecznym – jak w niniejszej sprawie), jest ustalenie czy organ celny dochował wymogi formalne dające możliwość do wystąpienia na drogę sądową.

W świetle art. 198 ust. 1 unijnego kodeksu celnego, właściwe organy podejmują wszelkie środki niezbędne do dysponowania towarami, włącznie z orzeczeniem ich przepadku i sprzedażą lub zniszczeniem – jeżeli zachodzą przesłanki wskazane
w przepisach prawa. Wykładnia językowa powyższego przepisu świadczy o zachowaniu stosownej aktywności w ramach ustalenia sytuacji faktycznej oraz prawnej towaru. Zajęcie przedmiotów (w tym przypadku objętych składem), jest tylko jednym ze środków przewidzianych w u.k.c. Wprost stanowi o tym art. 30 ust. 1 prawa celnego. Zgodnie z jego treścią, w celu podjęcia środków wskazanych w art. 198 u.k.c., organ celny może dokonać zajęcia towaru. W przypadku, gdy dane przedmioty nie są objęte zakazem lub ograniczeniem, organ celny może je zając i wystąpić o orzeczenie ich przepadku na rzecz Skarbu Państwa. Powyższe następować ma w celu uregulowania sytuacji wskazanych przedmiotów (art. 32 prawa celnego). O konieczności zachowania należytej staranności przez organ celny, świadczy również art. 31 ust. 2 prawa celnego (stosowany do przepadku, o którym mowa w art. 32 prawa celnego). W jego świetle, niemożność ustalenia osoby, na której ciąży obowiązek celny, nie stanowi przeszkody do wystąpienia z wnioskiem o przepadek.

Sąd zwraca uwagę, że gdyby ustawodawca zarówno polski, jak również unijny, chciał umożliwić organom celnym podejmowanie działań władczych w stosunku do towarów celnych, bez względu na podjęcie uprzednio czynności wyjaśniających, to wprost takie uprawnienie zostałoby tym podmiotom przyznane. Oczywistym jest, że takowe unormowania nie zostały wprowadzone. Zdaniem Sądu treść unijnego kodeksu celnego oraz rodzimego prawa celnego, w sposób jednoznaczny podkreśla konieczność zachowania stosownych gwarancji dla uczestników postępowania. Skoro bezspornym pozostaje, że zajęcie towaru następuje w drodze decyzji (o szczególnym charakterze normatywnym wynikającym z art. 5 pkt 39 u.k.c.), to musi być ona wydana m.in.
z uwzględnieniem art. 82-84 prawa celnego oraz art. 29 u.k.c.. Brak zachowania warunków związanych z wydaniem decyzji o zajęciu towaru poprzez niewątpliwe określenie adresata oraz wskazanie podstawy zajęcia, skutkuje brakiem możliwości skutecznego domagania się przepadku rzeczy.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że wnioskodawca nie sprostał wymogom wykazania, iż spełniły się formalne przesłanki do orzeczenia przepadku rzeczy. Powyższe zapatrywanie wynika
z braku możliwości ustalenia do kogo była kierowana decyzja o zajęciu towaru oraz niewykazaniu podjęcia niezbędnych środków do dysponowania towarem.

Do wydawanych przez organ decyzji z urzędu zastosowanie znajduje m.in. art. 22 ust. 6 u.k.c., który statuuje prawo do bycia wysłuchanym na wypadek niekorzystnego rozstrzygnięcia (stosowany z delegacji zawartej w art. 29 u.k.c.). Oczywiście Sąd dostrzega możliwość wystąpienia problemów dotyczących osoby, na której ciążą obowiązki wynikające z prawa celnego. Rozwiązanie takowej sytuacji przewiduje art. 82 i 83 prawa celnego. Na ich podstawie organ celny jest uprawniony do wydania decyzji w stosunku do osoby nieznanej i jej doręczenia poprzez ogłoszenie (art. 83 prawa celnego). W przypadku, w którym organowi znany jest podmiot, na którym ciążą obowiązki celne, jednak posiada on siedzibę lub miejsce zamieszkania poza Unią Europejską, organ powinien dokonać pouczenia o obowiązku ustanowienia pełnomocnika do doręczeń. Uchybienie prawidłowo poinformowanego obowiązanego powoduje, że możliwe jest doręczenie decyzji również poprzez ogłoszenie (art. 84 ust. 2 prawa celnego). Powyższe przepisy mają na celu zapewnienie minimalnych gwarancji postępowania dla zainteresowanych podmiotów.

W niniejszej sprawie organ celny po pierwsze nie wykazał na kim ciążyły obowiązki celne w sprawie. Decyzja z dnia 28 października 2022 roku została skierowana do S. w. D. (Republika Czeska) za pośrednictwem (...) w R.. Wnioskodawca nie przedłożył jednak żadnego dowodu świadczącego o tym, że port lotniczy uprawniony był do odbioru korespondencji kierowanej do spółki czeskiej. Pełnomocnik na rozprawie w dniu 27 czerwca 2024 roku przyznał, że organ nie podjął działań mających na celu ustalenie, czy stosowne pełnomocnictwo zostało udzielone
(k. 61v). Z drugiej strony, wnioskodawca starał się wykazać, że zachowane zostały wymogi formalne, gdyż to port lotniczy był zobowiązany do podjęcia określonych czynności wynikających z prawa celnego. Niemniej jednak nie wykazał z jakiego tytułu podmiot prowadzący magazyn składowania miał ponosić odpowiedzialność oraz być dysponentem towaru przyjętego do przechowania. Opisana sytuacja prowadzi do logicznej niespójności, gdyż albo zdaniem wnioskodawcy obciążenia celne dotyczą portu lotniczego (wówczas niezrozumiałym jest podawanie w decyzji S. S. oraz portu lotniczego jako „pośrednika”), albo obowiązki te powinien wykonać podmiot czeski (zatem kierowanie pism do portu lotniczego było nieprawidłowe). Nadto organ celny posiadał informację o nadawcy kamizelek kuloodpornych oznaczonym jako (...) (...).S. z siedzibą w I. (T. – podmiot spoza UE).

Jedynie ze względu na działania podjęte przez Sąd, S. S. powziął informację o toczącym się postępowaniu w przedmiocie towarów złożonych do magazynu składowania. Biorąc pod uwagę stopień uchybień, Sąd odstąpił od zawiadamiania podmiotu t., gdyż niniejsze postępowanie nie ma na celu oceny zasadności lub jej braku jeśli chodzi o zajęcie przedmiotów. Brak jest również możliwości ewentualnego korygowania możliwych nieprawidłowości dotyczących postępowania celnego. Na tym etapie, sytuacja procesowa stron powinna być jednoznaczna, zaś skutkiem ewentualnych uchybień w zakresie obowiązków celnych, winien być przepadek towarów na rzecz Skarbu Państwa.

Sąd zwraca uwagę, że organ celny powinien przede wszystkim wykazać (zarówno poprzez precyzyjne wskazanie podstawy obciążenia, jak również zaoferowania stosownych dowodów), na jakich podmiotach ciążą obowiązki celne. Następnie
w zależności od sytuacji wskazanego obowiązanego, przedłożyć potwierdzenie wydania w stosunku do tej osoby decyzji o zajęciu. Decyzja ta winna wskazywać, że adresat zapoznała się z jej treścią oraz był skutecznie pouczony o swoich prawach
i obowiązkach. Jeżeli podmiot ma swoją siedzibę poza strefą UE, organ ma przedstawić zrealizowanie procedury przewidzianej w art. 84 prawa celnego. W sytuacji prawidłowego pouczenia oraz braku ustanowienia pełnomocnika do doręczeń, organ ma możliwość przedłożenia potwierdzenie dokonania ogłoszenia (art. 84 ust. 2 w zw. z art. 83 prawa celnego). Jeżeli natomiast organ twierdzi, że nie jest znany mu obowiązany należnościami celnymi, to również fakt ten ma wykazać. Dodatkowo jego rolą jest udowodnić, że zajęcie towaru jest skuteczne na skutek doręczenia decyzji przez ogłoszenie (art. 82 w zw. z art. 83 prawa celnego). Oczywiście nie zwalnia to
z konieczności podjęcia stosownych poszukiwań oraz czynności wyjaśniających celem zaświadczenia, że dana osoba jest zupełnie nieznana, nie zaś nieznana z imienia, nazwiska lub oznaczenia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 kwietnia 2010 roku, sygn. akt I GSK 972/08 i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 08 grudnia 2016 roku, sygn. akt III SA/Lu 1754/15).

Dopiero złożenie tak skonstruowanego wniosku, opartego na właściwe zrealizowanym postępowaniu celnym, wypełnia zdaniem Sądu przesłankę podjęcia wszelkich niezbędnych środków do dysponowania towarami w rozumieniu art. 198 ust. 1 u.k.c.

Z tego powodu, nie kwestionując zasadności samego zajęcia towaru (co wymaga szczególnego podkreślenia, gdyż niniejsze postępowanie nie ma na celu merytorycznej oceny podstaw zajęcia), Sąd uznał, że względy formalne wpłynęły na brak możliwości uwzględnienia wniosku.

Na marginesie należy również zwrócić uwagę na dwie okoliczności. Przede wszystkim nie może umknąć uwadze szczególny charakter towaru objętego wnioskiem o przepadek (kamizelki kuloodporne), w kontekście aktualnej sytuacji politycznej związanej z napaścią Rosji na Ukrainę. Sąd sygnalizuje, iż postępowanie z tego rodzaju przedmiotami, winno cechować się szczególną wrażliwością oraz starannością organów celnych, a także podjęciem wszystkich czynności zmierzających do ustalenia sytuacji prawnej towaru. Prowadzenie postępowania w kształcie jaki kreuje wnioskodawca, skutkowałoby ewentualną możliwością poszkodowania podmiotu t. na kwotę ok. 500.000,00 złotych, bez zapewnienia jego udziału w sprawie (jeżeli byłaby ona zasadna ze względu na obowiązki celne).

W dalszej kolejności wymaga podkreślenia, że za szczególnie naganne Sąd uznał stanowisko pełnomocnika S. S., który na rozprawie wnosił
o uwzględnienie wniosku ze względu na „najkorzystniejsze rozwiązanie problemu długu celnego”. Rolą Sądu nie jest „korzystne rozwiązywanie problemu”, które jawi się w rzeczywistości, jako próba zrzucenia z siebie jakiejkolwiek odpowiedzialności za należności celne oraz umowne. Skoro uczestnik miał zamówić kamizelki kuloodporne a następnie nie uiścił za nie stosownej ceny (co przyznał pełnomocnik), to wnoszenie na etapie postępowania sądowego o orzeczenie ich przepadku, jest sprzeczne
z zasadami współżycia społecznego (art. 213 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Zadaniem Sądu jest zapewnienie gwarancji procesowych również dla podmiotów niewystępujących w sprawie. Przyjęcie koncepcji uczestnika powodowałoby przerzuceniem odpowiedzialności za ewentualne roszczenia wysuwane przez podmiot t. (...), na rzecz Skarbu Państwa (art. 417 [1] § 2 k.p.c.). Jeżeli jednak okazać by się mogło, że to S. S. zaniechał stosownych obowiązków celnych i tym samym doszłoby do przepadku towarów, to w sposób samodzielny winien z tego tytułu ponosić odpowiedzialność wobec kontrahenta.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Mimo negatywnego rozstrzygnięcia w sprawie dla wnioskodawcy, uczestnicy reprezentowani przez profesjonalnych pełnomocników nie złożyli wniosku o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Z tego powodu Sąd na podstawie art. 109 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zaniechał orzekania w tym przedmiocie.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.